روایت چند دقیقه در روستاهای اطراف اهر به قلم میلاد صمیمی نعمتی

شب های سردی داشت...

زلزله خانه خرابشان کرده بود، ولی اضطراب و ترس، وحشت چهره شده ای در حضورشان ساخته بود...

سمندی متوقف شده بود و لباسهای گرم به مردم هدیه میداد...

کم کم شب میشود...پشه و مورچه های بالدار از هر سوراخی وارد چادر میشود.

بیرون که باشی وارد جسمت میشوند...میخواهند وجودت را هم بخورند..

عده ای فرار میکردند.عده ای نگاه میکردند و سرهای خود را میتکاندند..

یکی صبرش تمام شده بود و اسپری حشره کش را روی خودش خالی میکرد...

دیگری روی زمین و هوا اسپری میزد..اوضاع بدی شده شود...

خانه های پارچه ای با آسمانی به رنگ سفید و هلالی سرخ در سقفهایشان نمایان میشود.

ماهِ شبهایِ سقفِ پاچه ای را که میبینند، آرام میشوند و به امید فردایی بهتر چشمها را می بستن....

کمی انطرف تر کودکی گریه میکرد...دلیل گریه اش را نمینویسم...گریه اش جگر سوز بود..مهندس احمدی آرامش کرد و دل ما نیز آرام شد.

پیرزن نگران دامهایش بود.گریه میکرد و میگفت زمستان نزدیک است...دامهایم را زیر قیمت دارم میفروشم :(

اهالی هنوز در شک زلزله بودند...پیراهن مشکی برتنشان بود و صورتهایشان از گرمی و سرمی روزگار سوخته بود...

خوشبختانه عملیات بازسازی مناطق به سرعت در حال انجام است و روز به روز به روزهایی بهتر از روزهای قبل از زلزله نزدیک میشویم.

روایت چند دقیقه در روستاهای اطراف اهر به قلم میلاد صمیمی نعمتی